อาจารย์คะ ศาสตราจารย์ Zhu Songchun ชี้ให้เห็นว่าอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดในการพัฒนา AI ของจีนไม่ใช่ข้อจำกัดทางเทคนิค แต่เป็นการตามรอยเรื่องเล่าของซิลิคอนวัลเลย์อย่างไม่ลืมหูลืมตา ฟังดูเจ็บแสบ แต่ก็ดูเป็นจริงนะคะ

จริงค่ะ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา โมเดลซิลิคอนวัลเลย์ที่ตีความ AI ว่าคือ 'บิ๊กดาต้า พลังการคำนวณมหาศาล และโมเดลขนาดใหญ่' ได้กลายเป็นเส้นทางหลักของโลกไปแล้ว สิ่งที่ OpenAI และ DeepMind พูด เราก็วิ่งตาม แต่เส้นทางนี้ไม่ใช่แค่เส้นทางเทคโนโลยีเท่านั้น แต่มันยังเป็นการส่งออกอำนาจในการกำหนดเรื่องเล่าด้วย

ฉันสังเกตว่าศาสตราจารย์ Zhu กล่าวถึงข้อมูลหนึ่งว่า มูลค่าตลาดของบริษัทเทคโนโลยีใหญ่สามแห่งของสหรัฐฯ นั้นสูงกว่าตลาดหุ้นทั้งประเทศจีนเสียอีก เบื้องหลังเรื่องเล่าทางการเงินนี้ ที่จริงแล้วแฝงไปด้วยการครอบงำทางเทคโนโลยี

ถูกต้องค่ะ และขั้นตอนแรกของการครอบงำทางเทคโนโลยีก็คือการครอบงำเรื่องเล่า พวกเขากำหนดมาตรฐาน กำหนดอนาคต และแม้กระทั่งกำหนด 'อะไรคือความฉลาด' ดูสิ พวกเขาบอกว่า AI ทั่วไปต้องสร้างด้วยการซ้อน GPU นับล้าน — นี่คือการบูชาขนาดใหญ่ แล้วเราจำเป็นต้องเดินตามเส้นทางนี้จริงหรือ?

น่าขันนะคะ นโยบายและการลงทุนหลายอย่างในประเทศของเรากลับหมุนรอบ 'ตรรกะของซิลิคอนวัลเลย์' แม้กระทั่งความกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของ AI ก็ยังตามสิ่งที่ Hinton พูด ราวกับว่าสิ่งที่สหรัฐฯ กังวล เราก็ต้องกังวลด้วย

นี่ก็เหมือนกับเรื่องเล่า 'โลกาภิวัตน์' ในอดีต สหรัฐฯ บอกว่า 'โลกแบน' แล้วโลกก็ย้ายการผลิตไปยังจีน พอพวกเขาเห็นว่ามันไม่เป็นประโยชน์อีกต่อไป พวกเขาก็เปลี่ยนทิศทันที ผลักดัน 'การลดความเสี่ยง' และ 'การแยกตัวทางเทคโนโลยี' อำนาจในการเล่าเรื่องยังคงเป็นทรัพยากรเชิงกลยุทธ์เสมอ

นี่คือเหตุผลที่ศาสตราจารย์ Zhu เน้นย้ำถึงการสร้างเรื่องเล่า AI ของตัวเราเอง เขาเสนอให้พัฒนาเส้นทางเทคโนโลยีที่สอดคล้องกับสภาพความเป็นจริงของจีน เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกดึงไปตามมาตรฐานของคนอื่น

ใช่ค่ะ เขาไม่ได้ต่อต้านโมเดลขนาดใหญ่ แต่เขาต่อต้านความคิดที่ว่า 'มีเพียงเส้นทางเดียวเท่านั้น' จีนต้องเล่าเรื่องของตัวเอง — ทั้งในด้าน 'จิตใจ' ในปรัชญา และ 'ตรรกะ' ในเทคโนโลยี นี่ไม่ใช่แค่ทางเลือกทางเทคโนโลยี แต่ยังเป็นทางเลือกทางอารยธรรมด้วย