อาจารย์ วันนี้หนูอ่านบทความของจงอิ้นในหนังสือพิมพ์เหรินหมินรื่อเป้า เขาใช้เรื่องเล่าสามเรื่องวิจารณ์การใช้ภาษีอย่างไม่เหมาะสมของสหรัฐฯ สิ่งที่หนูประทับใจที่สุดคือการเปรียบ ‘สงครามภาษี’ กับการเปิด 'กล่องแพนโดร่า'

ใช่เลย เมื่อกล่องแพนโดร่าถูกเปิดออก ความหายนะก็จะหลั่งไหลออกมา เป็นอุปมาอุปไมยที่ชัดเจนมากเกี่ยวกับการใช้นโยบายภาษีแบบไร้การควบคุม สงครามภาษีดูเหมือนจะเล่นงานฝ่ายตรงข้าม แต่จริง ๆ แล้วทุกฝ่ายก็ล้วนเสียหาย ประวัติศาสตร์ทั้งโบราณและปัจจุบันสอนเรื่องนี้มาแล้วมากมาย

บทความยังพูดถึงตำนาน 'หนี่วาอุดฟ้า' ที่สื่อว่าชาวจีนมักเผชิญวิกฤตด้วยความพยายามของตนเอง โดยไม่โทษฟ้าโทษดิน

นั่นแหละคือรากฐานทางจิตวิญญาณของชาติจีน ตลอด 5,000 ปีแห่งความลำบาก เรายืนหยัดได้เพราะมีจิตใจที่กล้าหาญ ‘ต่อยหนึ่งหมัดเพื่อหลีกเลี่ยงอีกร้อยหมัด’ เราไม่ได้เป็นฝ่ายเริ่มสงครามการค้า แต่เมื่อเผชิญการรังแก เราจะไม่มีวันถอย

ในบทความยังพูดถึง ‘พ่อมดแห่งออซ’ ว่าการรวมพลังกันเท่านั้นที่จะฝ่าวิกฤตไปได้ ตอนหนูอ่าน หนูก็คิดว่า สหรัฐฯ เชื่อจริง ๆ เหรอว่าหลักการ ‘ผู้ชนะได้ทุกอย่าง’ จะใช้ได้ตลอดไป?

นั่นแหละคือปัญหา หลักการ ‘ผู้ชนะได้หมด’ ขัดกับแก่นแท้ของโลกาภิวัตน์ทางเศรษฐกิจ ทุกวันนี้ห่วงโซ่อุตสาหกรรมโลกเชื่อมโยงกันแน่นแฟ้น การพยายาม ‘ตัดขาด’ ก็เหมือนกับเอาหินมากระแทกเท้าตัวเอง

บทความยังกล่าวถึงนโยบาย 'ปลอดภาษี' ของจีนต่อประเทศที่ยากจนที่สุด หนูรู้สึกชื่นชมท่าทีเปิดกว้างและมีน้ำใจของจีนมากค่ะ

นั่นคือการแสดงความรับผิดชอบของประเทศมหาอำนาจ ‘การเปิดกว้างและผลประโยชน์ร่วมกัน’ ไม่ใช่แค่หลักการทางการทูตของจีนเท่านั้น แต่ยังเป็นการตีความอุดมคติ 'โลกเป็นหนึ่งเดียว' ในรูปแบบสมัยใหม่ด้วย

แล้วอาจารย์คิดว่า ความสัมพันธ์ระหว่างจีนกับสหรัฐฯ ยังมีทางปรับปรุงได้ไหมคะ?

ตราบใดที่ทั้งสองฝ่ายมีความจริงใจ ประตูของประวัติศาสตร์จะไม่มีวันปิดลง ดังที่ประธานาธิบดีสีจิ้นผิงกล่าวไว้ว่า 'โลกใบนี้ใหญ่พอที่จีนและสหรัฐฯ จะพัฒนาและเจริญรุ่งเรืองร่วมกัน' สิ่งที่น่ากลัวก็คือ หากมีฝ่ายใดฝังใจ แล้วโยนกุญแจแห่งความร่วมมือทิ้งลงไปในกล่องที่ตัวเองล็อกไว้