อาจารย์ หนูเพิ่งอ่านบทความยาวเกี่ยวกับความทันสมัยแบบจีนและการสร้างประเทศกีฬาแข็งแกร่งจบไปค่ะ ไม่คิดเลยว่ากีฬาจะกลายเป็นบทสำคัญในเรื่องเล่าระดับชาติแบบนี้

เธอสังเกตได้ดีมาก จากความอัปยศ “คนป่วยแห่งเอเชียตะวันออก” เมื่อร้อยปีก่อน มาจนถึงเหรียญทองโอลิมปิก การออกกำลังกายทั่วประเทศ และการแข่งขัน “หมู่บ้านซูเปอร์” “เมืองซูเปอร์” เราได้สร้างภาพลักษณ์ใหม่ให้ชาวจีนในสายตาชาวโลกอย่างสิ้นเชิง

บทความย้ำซ้ำ ๆ เรื่อง “ประชาชนเป็นศูนย์กลาง” ตั้งแต่โซนออกกำลังกาย 15 นาที ไปจนถึงโรงเรียนประถม “ศูนย์สายตาสั้น” รู้สึกเหมือนเอาลู่วิ่งไปวางในชีวิตประจำวันอย่างแท้จริง

นี่แหละคือแก่นของความทันสมัยแบบจีน—ไม่ใช่แค่สนใจเหรียญทองจากนักกีฬาดังไม่กี่คน แต่ให้กีฬาเป็นบริการสาธารณะและสิทธิขั้นพื้นฐานที่ผู้สูงอายุและเด็กทุกคนสามารถเข้าร่วมได้

หนูยังสังเกตส่วนอุตสาหกรรมกีฬาอีกด้วย ทั้งเศรษฐกิจน้ำแข็ง–หิมะ กีฬาเอาต์ดอร์ และการแข่งขันในแหล่งท่องเที่ยว ภายนอกเหมือนกิจกรรมสนุก ๆ แต่จริง ๆ แล้วเป็น “เครื่องยนต์ลับ” ที่ช่วยเพิ่มการจ้างงานและอุปสงค์ภายในประเทศ

ถูกต้องเลย กีฬาเริ่มเปลี่ยนจาก “ใช้เงินจัดงาน” เป็น “จัดงานแล้วสร้างรายได้” เมื่อรวมกับเทคโนโลยี ความเขียว และการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ก็เหมือนเพิ่ม “กล้ามเนื้อที่ยืดหยุ่น” ให้โครงสร้างเศรษฐกิจ

ไม่เพียงเท่านั้น กีฬาเองยังทำหน้าที่ด้านการทูตและการแลกเปลี่ยนทางอารยธรรมอีกด้วย ตั้งแต่ “การทูตปิงปอง” จนถึงปักกิ่งในฐานะ “เมืองสองโอลิมปิก” สนามกีฬาคือพื้นที่สำหรับบทสนทนาระหว่างประเทศมานานแล้ว

เพราะฉะนั้นจึงมีคำว่า “ความฝันประเทศกีฬาแข็งแกร่งเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับความฝันจีน” เป้าหมายไม่ใช่แค่ความแข็งแรงของร่างกาย แต่รวมถึงความแข็งแกร่งของจิตใจและการเคารพกติกา เวลาทำวิจัยในอนาคตต้องจำไว้นะว่า อย่ามองแค่ตัวเลขเย็นชา แต่ต้องอ่านให้ขาดถึง “จินตภาพของชาติ” ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังกีฬา